Decennialang was het een verloren hoek, de hoek Kruiskade / Karel Doormanstraat in downtown Rotterdam, en dat voor een AAA-A-locatie. Deze plek verdiende een eyecatcher maar niemand leek zich geroepen te voelen. Totdat Tan Do (Bao Thinh Do volgens het paspoort maar menig Nederlander die daarover struikelt) van Little V bij de opening van Skins Cosmetics, even verderop in de Kruiskade, aan de praat raakte met de pandeigenaar: Manhave. Er was een klik, er werd een balletje opgegooid, en nog eens. Tan Do besloot na enig nadenken zijn vleugels verder uit te slaan.
Een tweede Little V in Rotterdam vond hij iets te veel van het goede. Hij wilde zich op deze plek niet beperken tot de Vietnamese keuken. Deze plek heeft internationale allure en daarbij past slechts één keuken: de wereldkeuken. Het duizend-gaten-flensje, Baghrir in het Marokkaans, de boneless spareribs en de kip in gele curry op de kaart spreken boekdelen. Te bestellen met couscous, frites van zoete aardappel of pasta. “Compleet anders dan Little V.” Met Marc Smeets, we kennen hem nog van Lepels in Schiedam, is hij verzekerd van een sterke leider in de witte brigade.
DoDo is 2 x Do. “Ik heb twee kinderen, en allebei dragen zij mijn achternaam.” Dodo is daarnaast een uitgestorven vogel, afkomstig van het eiland Mauritius in de Indische oceaan. DoDo mag geïnterpreteerd worden als een reïncarnatie. “We laten de dodo in feite herleven, alive & kicking.” En wat voor dodo geldt, geldt in dezelfde mate ook voor deze verloren hoek. Ander gevogelte dan kip ontbreekt in het menu maar soit, dat mag de pret niet drukken. De gefrituurde spiering, de krokante viskoekjes, we kunnen er niet van afblijven. En dan hebben we het niet eens gehad over DoDo’s Ice Teas. De Samurai Kiss, Japanse kersenthee met peer, munt en chilipeper, is er eentje om te onthouden.
Inmiddels is deze straathoek springlevend. Wat heet? DoDo is binnen mum van tijd verworden tot de nieuwste hotspot van Rotterdam. Als grand café betitelt hij DoDo, een ontmoetingsplek waar je – als vroege vogel – kunt ontbijten, vervolgens lunchen, borrelen en dineren. Het interieur is onmogelijk te beschrijven. Elk deel van DoDo heeft een andere look. In het ene deel zit je op een oude kerkbank, in het volgende op een Chesterfield. Geinig zijn de spiegels bij de wc’s. Deze hangen bewust te hoog, of te laag. Geen volwassene die zich recht kan aankijken bij DoDo, als zijnde herboren. Bij DoDo voel je je echter ook buiten het toilet zo vrij als een vogel.
