“De vonk sloeg over in het Oude Postkantoor in Oud-Beijerland. Zowel tussen ons als tussen ons en de horeca. Ik, Marjolein, heb een toeristische opleiding gevolgd. Vier weken hield ik het vol op een reisbureau. Ik zat daar zo niet op mijn plek. Als de horeca eenmaal in je bloed zit, ook al was het destijds nog een bijbaan, gaat dat er nooit meer uit. Horeca betekent gezelligheid, horeca verbindt. Horeca verbindt meer dan wat dan ook. Rotterdam is zonder horeca een spookstad. Ik hoor het overal om me heen. Mensen missen hun uitje. Ze zijn neerslachtig. Dat zit ‘m niet alleen in het uit eten. Ze missen net zo goed dat kopje koffie met die ander in de ochtend.
Op 22 november zijn wij gestopt met de take-away. Het bleek voor ons niet rendabel. Mensen komen niet speciaal voor het eten naar Wester Paviljoen. We zijn immers een grand café. Ze komen voor het totaalplaatje, de ongedwongen sfeer. Die keuze voelde heel dubbel. Want zomaar thuiszitten voelt ook niet okay. We runnen weliswaar al 11 jaar het Wester Paviljoen, maar we zijn pas sinds een jaar eigenaar. Daarvoor was er sprake van pacht. Hoe ongelukkig kan een timing zijn? Een buffer hadden we door deze overname dus nog niet opgebouwd in maart. Ons personeelsbestand is van 42 naar 31 geslonken. Als je trouwe medewerkers moet ontslaan, gaat je dat niet in de koude kleren zitten. Op sommige dagen, met name op vrijdag, want vrijdag vonden we altijd de leukste werkdag van de week, zijn we best een beetje down. We zijn klaar met dat geschakel. Sterker, we zijn voorlopig uitgeschakeld. Maar op andere dagen zien we de toekomst positief tegemoet. Horeca blijft ons ding.”
Marjolein en Rody van Staten
Beeld: Sylvia Kuiper
