Uit het oog is niet altijd uit het hart. In SMAAKmag. volgen wij de stads- en streekgenoten die het geluk elders beproeven. In dit nummer gaan we op bezoek bij Anna Schram, Cees van Oeveren en Sander Hensen (alledrie 32 jaar) op Finca les Coves in de buurt van Jijona ten noorden van de Spaanse kustplaats Alicante.
De bewegwijzering is één groot raadsel. De weg vanaf de luchthaven in Alicante leidt zowel naar Xixona als Jijona. Welke klopt? Sander Hensen die zo aardig is om ons een lift te bieden: “Xixona en Jijona is hetzelfde stadje. Op z’n Spaans geschreven, en op zijn Valenciaans. Vraag me niet wat Spaans is, en wat Valenciaans want zover reikt mijn kennis niet, nog niet. Ik moet hoognodig op cursus.” En wij moeten vaker naar Spanje, denken we maar we zeggen het niet hardop. Een ervaren Spanjeganger had zich niet in de maling laten nemen door de routeborden.
Negen maanden geleden zei Sander Rotterdam vaarwel voor een nieuw avontuur op Finca les Coves, een reusachtige glamping tussen de bergen en amandelplantages in ongerepte natuur. “Finca les Coves telt 80 hectare grond, omgerekend 160 voetbalvelden.” Rekenen gaat hem vooralsnog beter af dan de Spaanse taal.
Hij runt deze glamping met zijn vrienden, het echtpaar Anna Schram en Cees van Oeveren. Het verruilde de dynamiek van de Maasstad al eerder, begin 2018, voor de stilte van Finca les Coves. Sander en Anna waren collega’s in de periode dat ze zich allebei drie slagen in de rondte werkten in Oude Haven, hij als kok en zij als medewerker bediening. Dat Sander de catering zou doen op de bruiloft van Anna en Cees bij de sprookjesachtige Gites les Veinards in Vals-les-Bains in het zuiden van L’Ardèche, daar waar de moeder van Cees appartementen aan toeristen verhuurt, dat lag voor de hand. Dat die bruiloft hen over de gezamenlijke streep deed trekken, dat was niet van tevoren uitgestippeld. In de Ardèche deed het trio afstand van hun wilde(re) jaren en koos het – de een per direct en en ander op termijn – voor een nieuw leven op een plek die minstens zo idyllisch is als bij mama Anneke.
WITTEBROODSWEKEN
Les Veinards betekent – hoe toepasselijk – geluksvogels in het Frans. Bladerend door de huwelijksfoto’s van Anna en Cees moeten we de neiging onderdrukken niet gelijk wat filmmakers te tippen. Gites les Veinards geldt als de perfecte set voor een heerlijke zwijmelfilm. Die conclusie trekken we vóór onze bezichtiging aan de grotvilla op Finca les Coves. Want vanuit deze ondergrondse villa spreken we over romantiek in het kwadraat. Onze (tweede) huwelijksreis, mocht het er ooit van komen, vieren we in deze grot. Waar beter kun je de wittebroodsweken doorbrengen?
We begrijpen heel goed dat de grotvilla voor de komende twee maanden is geboekt door een auteur. De inspiratie gaat op deze plek mee in de ademhaling. We voorspellen een bestseller.
Nergens ter wereld is het uitsluitend rozengeur en maneschijn, we zijn met Anna, Cees en Sander te Rotterdams om te zweven op een roze wolk. Het afval wordt bijvoorbeeld niet opgehaald door de Spaanse Roteb want te ver afgelegen van de bewoonde wereld. De post gaat aan hun brievenbus voorbij. Voor elk pakketje, voor elke brief moeten ze een behoorlijke (rots-)blok om. Los van deze ongemakken mag je spreken van het walhalla.
Zelf spreken ze liever over een glamping, een glamoureuze camping. Nergens op Finca les Coves hoef je met een wc-rol over het terrein. Alle accommodaties, inclusief de stormbestendige safaritenten, beschikken over een eigen keukenblok, een barbecue, een toilet en een douche. Voor de kinderen is er een trampoline en een tafeltennistafel, voor de volwassen een gym in de openlucht.
Een slingerpad leidt ons naar het houten punthuisje in Nordic style op het hoogste deel van het landgoed, onze tijdelijke accommodatie. Wij boffen met het mooiste uitzicht, althans bij daglicht. ‘s Nachts is het er zo donker dat je uitsluitend sterren ziet. Naar de Spaanse vertaling van horizonvervuiling hoeven we niet te gissen want daarvan is toch geen sprake. Met de wereld aan onze voeten nestelen we ons met een glas verdejo in de hangmat. Opnieuw denken we: waarom zijn we niet vaker in Spanje?
TURRÓN
Het is dinsdag, en dinsdag is marktdag in Jijona, een paar kilometer verderop. Voor een pondje verse groene olijven betaal je 1,30 euro, en dat is geen tikfout. “Alles groeit om de hoek,” verklaart Sander de lokale tarieven. De sinaasappels komen alleen van iets verder. “Het is hier net te hoog, de meeste sinaasappelbomen vind je richting de kust.” De uien ingelegd in rode wijnazijn gaan mee voor op de tapasplank vanavond.
Jijona ligt ver weg van het massatoerisme aan de Costa Blanca. Zover bekend beschikt dit charmante middeleeuwse stadje niet eens over een hotel. Zowel Anna als Cees als Sander is er in elk geval nog nooit iets van een hotel tegengekomen. En toch is er vrijwel geen Spanjaard die Jijona niet kent. Jjjona staat nationaal bekend om zijn ijs en om turrón, een delicatesse in de basis gemaakt van suiker, (geroosterde) amandel en eiwit. Limoenzeste wordt er vaak ook aan toegevoegd. “Als het windstil is, ruik je de karamel tot bijna op Finca les Coves.”
Turrón lijkt op nougat maar het is beduidend harder dan het snoepgoed dat wij in Nederland associëren met nougat. Bij Ana Sirvent in Jijona verkopen ze ambachtelijke turrones in verschillende uitvoeringen. De eigenaar laat ze ons één voor één proeven.
We moeten ons beheersen niet de hele winkel leeg te kopen.
We verlaten Jijona in slaapstand. De siësta is er nog altijd heilig. Maar niet voordat we een cortado met een overheerlijk flensje belegd met ijs van turrón en stroop van turrón in café Jurado aan de Avinguda de la Constitució hebben genoten. “Café Jurado is typisch Spaans. De tl-verlichting wint het van kaarsen. Kaarsen zijn voor in de kerk. Spanjaarden denken heel praktisch,” weet Anna inmiddels. Eén keer of eigenlijk twee keer per jaar gaan ze in Jijona los tijdens Moros y Cristianos. “Dit feest compleet met parades en vuurwerk wordt in de zomer gevierd maar omdat in de zomer een groot deel van de inwoners werkzaam is aan de kust doen ze het in de winter nog eens dunnetjes over.”
COMFORTZONE
Cees zit ‘m een beetje te knijpen. Na lang wikken en wegen heeft hij zich aangesloten bij de plaatselijke voetbalvereniging. Donderdag is zijn eerste training. “Ik ben de Spaanse taal nog niet helemaal machtig. De spelregels zijn dan misschien wel universeel, de gesprekken in de derde helft gaan in veel te snel Spaans. Een keer moet ik uit mijn comfortzone. Als we hier willen blijven, zullen we ons moeten inburgeren. Laat onverlet dat ik het een heel spannende stap vind.” Cees heeft in elk geval antwoord op de prangende vraag over de schrijfwijze van het stadje dat we zojuist hebben bezocht. “Met 2 x geschreven is de Valenciaanse variant.”
Heimwee naar Rotterdam hebben ze geen van drieën. “Het enige wat ik wel eens mis, is Thuisbezorgd.nl,” bekent Anna. “Even makkelijk iets bestellen als je geen zin hebt om te koken, dat zit er niet in.” Een toevlucht tot SuperContent in L’Albir, een supermarkt bevoorraad door Jumbo, hebben ze nog niet genomen. Liever huisgemaakte kokosaioli dan pindakaas van SuperContent.
De kokosaioli is een vondst van Sander. De ‘originele’ aioli bevat tegenwoordig steeds vaker eieren en eieren passen niet in de leefstijl van Anna. De keuze voor vegan heeft ze pas in Spanje gemaakt. “In Rotterdam was ik nog net niet te lui om het glas te scheiden. Milieubewust was ik allesbehalve. In Spanje word ik elke dag wakker in de natuur. Die natuur drukt je keihard met de neus op de feiten. Willen we die natuur behouden, enfin, ik hoef het niet verder uit te leggen.”
De twee varkens op Finca les Coves leiden een tevreden leven. Zij zullen nooit voor de menselijke consumptie worden geslacht. De schattige varkens blijken hartendieven. Cees: “Iedereen smelt voor onze varkens. Ze zijn een beetje schichtig, behalve als ze ongesteld zijn. Tijdens hun menstruatie zijn ze juist heel aanhankelijk.” De varkens zijn onafscheidelijk. “Ze liggen tegen elkaar gekropen te snurken.”
CHIPS VAN MEIKNOL
Zo’n drie keer per week kunnen de gasten bij Anna, Cees en Sander – zij wonen in het centrale huis op het landgoed – aanschuiven voor een vegetarisch maal. Zuivel is op die avonden toegestaan. Sander: “Ik ben zelf geen vegetariër. Ik zweer bij een saucijzenbroodje van Bas Bakt. Mijn vriendin woont nog in Rotterdam. Een bezoek aan haar is een bezoek aan Bas Bakt. Toch geeft het mij een kick om keer op keer te laten zien hoe lekker je kunt eten zonder vlees en vis.”
Hij bluft allerminst. Deze avond bereidt hij op voortreffelijke wijze geroosterde bloemkool met een crème van pastinaak en witte chocolade, in truffelroom gestoofde prei, gebakken spruitjes, gepofte cherrytomaatjes in aceto balsamico, gepofte quinoa, een chips van meiknol en een jus van zwarte knoflook en chocolade. Gevolgd door gebakken churros met limoenijs, blauwe bes en gesmolten turrón. Het vlees en de vis wordt door niemand in het gezelschap gemist. En de restjes, die belanden bij Sander niet in de prullenbak. Het restafval is voor de twee varkens.
Sander: “We prediken niets. We geven onze gasten hooguit een schouderduwtje door circulair en vegetarisch te koken. Hoe leuk is het dan als je vervolgens een mail krijgt van een bezoeker met de vraag hoe ik dat ook alweer deed met die groene asperges op de barbecue. Iedere dag dat iemand groenten verkiest boven vlees is meegenomen.”
Granaatappel, vijgen, avocado, framboos, vanaf dit jaar hebben ze het uit eigen tuin. De bomen en struiken die ze hebben aangeplant komen langzaam in bloei. Het fruit voor de smoothie service die Finca les Coves dagelijks biedt in de ochtend plukken ze straks naast de deur. De oneindige discussie of avocado behoort tot groente of fruit laten we achterwege. Het hoge waterverbruik stemt eerder tot nadenken. Anna: “Voor de besproeiing gebruiken we uiteraard restwater.” Het zwembad op Finca les Coves wordt gezuiverd met zout, chloor komt er niet aan te pas. De te huren watertanks doen de plastic flessen mineraalwater in de ban. “We zijn niet heilig – we rijden geen elektrische auto, we drinken niet per se natuurwijn – maar waar mogelijk houden we rekening met het milieu. Je merkt steeds vaker vliegschaamte, zeker onder de millenials. Die vliegschaamte proberen we op onze glamping te compenseren.” Alle accommodaties draaien op zonne-energie. “We hebben een generator als back-up op bewolkte dagen.” De zon wint het echter op de meeste dagen van het jaar. Net voor zonsondergang is het landgoed extra fotogeniek, bijna magisch. The Golden Hour is dan ook populair op Finca les Coves.
PICKNICKMAND
Finca les Coves is door Anna online gevonden op een krakkemikkig prikbord. Een Brabants stel dat het landgoed beheerde, moest om gezondheidsredenen stoppen en zocht om deze reden opvolgers. “Ik zat in een burn-out, ik had nergens zin in, alles was teveel. Ik twijfelde zelfs of ik de bruiloft wel door moest laten gaan.” Cees: “Anna is in Spanje helemaal opgebloeid. Ze straalt de hele dag door. Finca les Coves heeft een helend effect. De zon, de vredige rust, de natuur. Je wordt er niet onnodig afgeleid. Je ziet hier alles zoveel helderder.” Het zijn geen loze woorden van Cees. Finca les Coves is dé plek om te resetten.
Op gezette tijden organiseren ze yoga retraites en culinaire weken met onder meer Perry de Man van 24Kitchen. Perry en Anna kennen uit Numansdorp, daar waar ze samen opgroeiden. Met alle plezier vullen Anna, Cees of Sander een picknickmand voor je. Met deze picknickmand kun je vervolgens neerstrijken in de omliggende bergen. Er zijn twee hikes door het trio uitgestippeld, eentje van 1,5 uur en eentje van 2 uur.
De veel te korte trip naar Finca les Coves besluiten we met een lunch in het favoriete restaurant van Anna in Alicante: BodhiGreen vegetariano. Het stoofpotje van geroosterde groenten in tomatensaus met vijgen, dadels en pruimen met daarbij geserveerd een volkoren couscous met yoghurt, amandelen en granaatappel is er eentje om te onthouden. Voor deze gezonde boost betaal je nog geen 12 euro, bij dat bedrag is de pittige pompoen/courgettesoep als vooraf inbegrepen. We denken het niet langer, we gaan het doen: veel vaker naar Spanje!
