Twee van mijn beste vrienden hebben op een dronken avond de verkeerde dingen tegen elkaar gezegd, zoals dat gaat. Alcohol vervormt de tong niet alleen tot een domme lap deeg, maar laat hem ook nog eens de avond verzieken. Eerlijk is eerlijk; heeft er ooit iemand dronken een goed gesprek gehad?
Nu dolen er twee gekwetste zielen met een kater door Rotterdam, beiden te trots om de ander te bellen en verhaal te halen. Ik besluit een interventie te plannen. Ze moeten elkaar ontmoeten, het uit-pra-ten, of op zijn minst elkaar in de ogen kijken en écht zeggen wat ze op het hart ligt.
Het belangrijkst is om elkaar bij daglicht te ontmoeten. Nuchter, op een plek waar je je welkom voelt en het niet te druk is. Geen stadsbrasserie, maar een wijklunchroom met de warmte van oma’s keuken: Lof der Zoetheid. Waar je geen klant bent, maar bij binnenkomst een kind wordt dat aanschuift en verwend gaat worden. Ik at hier eens rabarbercake, zacht en sappig. De zoetzure vulling mocht ik zelf met een dikke spuit in het taartje injecteren. Ik hou van die speelsheid. Lekker is belangrijk, maar plezier wordt vaak vergeten. Restaurants zijn vaak zo ellendig serieus. Ja, het moet lekker zijn, maar waarom vergeten zoveel mensen dat het ook leuk mag zijn?
Anastasia, die Lof met haar moeder runt, stond vorig jaar met Halloween bijvoorbeeld verkleed als hert achter de toonbank vol speciale griezeltaartjes. Dat zie ik al die lefchefs van het centrum nog niet doen. Dit keer bedacht ze mummie-macarons van bietjescrème en ruby chocolade ganache met een hart van frambozen en een vleugje rozen. Ook heeft ze eetbare spookjes van gebruinde boter, miso en appelcompote. Mijn hoofd wordt overgenomen door speeksel en verlangen en ik mag een bordje voorproeven.
De ruziemakers komen binnen en gaan stuurs tegenover elkaar zitten. Armen over elkaar, alcoholwalmen trekken als giftige dampen op in dit moderne slagveld. Ze roeren defensief in hun kopjes thee. We doen graag alsof we volwassen zijn. De wallen, meerdaagse katers en rimpels laten ons weten dat onze lichamen in ieder geval ouder worden, maar een groot deel van ons blijft voor altijd kind, en kinderachtig. De wereld is ons schoolplein, waar we vriendschappen smeden voor het leven, moddertaartjes bakken in de zon en soms stampvoetend woedend worden. Het is dan zaak jezelf niet te serieus te nemen.
‘Lusten jullie een mummie?’ zeg ik.
Een betere memento mori kan ik me niet voorstellen. Het leven is te kort om eindeloos te simmen en sippen. Nukkig pakken ze de lekkernijen aan.
‘Hoe durf jij-’ begint de een.
‘Wat denk je wel niet-’ gaat de ander erover heen.
‘Proef nou,’ zeg ik.
Even zijn we alle drie stil terwijl de zoet-donkere smaak onze monden vullen. De verwijten versuikeren. Lof der Zoetheid troost het kind in ons allemaal. Deze hapjes omhelzen ons van binnenuit.
Elfie Tromp
30 oktober 1985 te Rotterdam
Loopbaan: Elfie Tromp is schrijver, performer en presentator voor onder meer VPRO en Radio 1. Haar laatste roman Underdog werd genomineerd voor de BNG Literatuurprijs en de Dioraphte Literatour Prijs. Vorig jaar verscheen haar eerste veelgeprezen dichtbundel Victorieverdriet voor iedereen met gevoel in zijn donder.
Typisch Elfie: Groot hart en een klein hondje.
Elfie Tromp eet graag en veel en het liefst met vrienden. In de Rotterdamse horeca heeft ze de beste gesprekken. Tussen de gerechten door, komt het leven op tafel.
Beeld: Antim
