Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik me niet zo gauw ergens negatief over uitlaat. Iedereen doet op zijn of haar manier z’n best en positiviteit vind ik nou eenmaal leuker dan negativiteit. En toch is er iets waar ik al een tijdje met lede ogen naar kijk. En zeker in een magazine dat gaat over smaak durf ik dat toch wel een keer uit te spreken. Ik heb het dan over mijn weerstand tegen all-you-can-eat-restaurants. Voor mij een schrokachtige omgeving waar je voor zo weinig mogelijk geld zoveel als mogelijk in een vaak te korte tijd eet. Na twee uur waggel je weer naar buiten en voel je je misschien wel 5 kilo zwaarder.
Wat is daarvan toch de lol? Wat hebben kwantiteit en snelheid te maken met lekker eten en laat staan met smaak? Volgens mij proef je veel meer als je rustig en beheerst eet en ook je zintuigen de tijd geeft om de smaken zoet, zout, zuur, bitter, hartig en alle combinaties te ontdekken en er bovenal van te genieten. Ik begrijp dus gewoon al die all-you-can-eat-restaurants niet zo goed of beter gezegd, ik begrijp al die mensen niet die hier regelmatig komen; ongetwijfeld sta ik nu op dit moment op een aantal tenen. Sorry daarvoor.
Als ik er verder over nadenk dan zit de winst van dergelijke zaken in het massa=kassa-principe. Iets dat voor mij haaks staat op de liefde voor eten en het bereiden daarvan. Begreep laatst uit een tv-programma dat vier volle borden en zes glazen neerkomt op zo’n 16 euro inkoop en dat je op een vrijdagavond gemiddeld 32 euro betaalt voor onbeperkt schransen. Zolang je dit als ondernemer dus maar menigmaal kunt vermenigvuldigen, komt het goed met de kassa. Vast ook reden dat de meeste all-you-can-eat-restaurants vaak al snel 600 à 700 gasten kwijt kunnen. Ook daarin ben je mij een beetje kwijt omdat ik nou eenmaal liever in een knus hoekje eet dan in een grote zaal met veel vierkante meters.
Maar niet alleen als we het hebben over smaak zet ik mijn vraagtekens. Als we iets hebben kunnen leren van de afgelopen 1,5 jaar dan is het toch wel dat te veel eten allerlei gezondheidsrisico’s met zich meebrengt; of we het nou willen zien of niet. Tel daarbij op dat de all-you-can-eat-cultuur een slechte invloed heeft op onder meer de populatie van populaire vissoorten als tonijn en zalm en ik vind oprecht dat we daar dus best met z’n allen (oud en jong) beter over na kunnen denken als we ergens over een XL-drempel stappen. Want hoe je het ook bekijkt; als je al het eten van de buffets naar binnen werkt dan heeft dat consequenties voor jezelf… maar als je het laat liggen, dan is dat beter voor jezelf maar heeft de wereld onnodig moeten lijden voor deze overvloedigheid. Kortom: all you can eat or less is more. Aan jou de keus.
Juanita Hoepel
17 april 1979 te Dordrecht
Loopbaan: Eigenaar Chez Jan
Typisch Juanita: “Tijdens het koken gebruik ik niet mijn hoofd – tijdens het koken volg ik mijn handen, mijn mond, mijn neus en mijn hart”
