Lekker leven in Lagos

Uit het oog is niet altijd uit het hart. In SMAAKmag. volgen wij de stads- en streekgenoten die het geluk elders beproeven. In dit nummer brengen we een bezoek aan Roeland Klein (43), executive chef van Sonel Hotels waartoe Costa d’Oiro Ambiance Village behoort, alsmede Avenida Restaurante in het gelijknamige boetiekhotel in Lagos, in de Portugese Algarve.

Het is niet de snelste manier, de boemeltrein van Faro naar Lagos. In een slakkentempo trekt de trein van dorp naar dorp in de Algarve, maar je bent daardoor wel direct weg van alle stress. Zorgeloze tijd mag in slow motion verstrijken.

Avenida is het eerste hotel dat je passeert na de voetgangersbrug. Die brug verbindt de jachthaven met het centrum. Het station ligt aan de jachthavenzijde. Het is tevens het enige restaurant in de omgeving dat bekroond is door Michelin met een Bib Gourmand, een erkenning voor een eerlijke prijs-kwaliteit. Wat we dan nog niet weten, maar vier dagen later wel als we de Zuid-Portugese kustplaats op meerdere manieren hebben verkend, is dat dit tevens het mooiste hotel van Lagos is.

Roeland Klein neemt ons meteen mee naar boven, voor een feestelijke bubbel aan de poolbar op het dak van Avenida. Hij hoeft dus niets uit te leggen. We begrijpen waarom hij is geëmigreerd naar Portugal. Wat een plek, wat een uitzicht, tot ver over de Atlantische Oceaan, de majestueuze kustlijn, zo mooi. “Met oud en nieuw zie je op dit dak het vuurwerk van Portimão, Ferragudo, Praia do Carvoeiro, Benagil, zelfs van Albufeira. Het zijn leuke rooftop parties tijdens de jaarwisseling.”

‘In Dubai draait alles om status. Ik kies liever voor het echte leven, Portugal is allesbehalve fake’

Roeland Klein – tweede zoon van Jan Klein – kennen we van het sterrenrestaurant Hermitage in Rijsoord. Hij stond aanvankelijk als souschef en later als chef in de keuken van dit monumentale pand. Vakanties waren voor verre bestemmingen. De hele wereld trokken hij en zijn vrouw Bianca over. Vrienden hadden hen meerdere keren op Portugal gewezen. Maar Portugal, dat was zo dichtbij, vonden ze. Totdat ze in 2009 slechts een weekje vrij hadden en een verre reis daardoor niet mogelijk was. “We waren op slag verliefd op Portugal. Het klimaat, de zee – ik ben in Ouddorp geboren, ik heb iets met de zee – maar bovenal de inwoners. Portugezen zijn sympathiek, uiterst vriendelijk, hun gastvrijheid is hartverwarmend. Na die ene week zijn we elk jaar teruggegaan.” Sinds 2017, Roeland Klein was al bij de voorbereidingen van Avenida Hotel betrokken, wonen ze na een kort avontuur in Dubai permanent in Lagos. “In Dubai draait het om status. Een Porsche voor de deur, da’s niet mijn hoogste prioriteit. Ik kies liever voor het echte leven, Portugal is allesbehalve fake.”

PASTÉIS DE NATA

Waar het in de Algarve in elk geval niet aan ontbreekt, zijn pinautomaten. Sluit in Nederland het ene na de andere pinautomaat, in Lagos heb je om de paar meter een geldmachine aan de muur. Waar je Nederlandse winkels steeds vaker PIN ONLY ziet bij de kassa, hangt bij menig Portugese bakker, gelateria en sorbetteria het kaartje CASH ONLY. 

Bij één van die salons, Crema di Gelato Lagos in Rua Marreiros Neto in het historisch centrum, eet je geweldig ijs gemaakt van port. Bij Padaria Central in Rua Primeiro de Maio moet je zijn voor de beste pastéis de nata. Minstens zo lekker zijn de beroemde bolinhos de amêndoa, bolinhos de côco en bolinhos de canela, koekjes van respectievelijk amandel, kokos en kaneel. Portugezen zijn patissiers van nature. “Wil je ze in Nederland nog eens proeven? Ga naar Michel van der Kroft van ‘t Nonnetje in Harderwijk. Pastéis de nata krijg je er als friandise bij de koffie of de thee. De vrouw van Michel is een Portugese. Hij beschikt over het authentieke recept,” tipt Roeland Klein.

Ze lopen zeker niet achter in Lagos. Bij Adega de Marina, aan dezelfde boulevard als Avenida, scan je je menukaart door middel van een QR-code. Adega de Marina mikt met zijn streekgerechten op toeristen. Voor de kip piripiri bij het onopvallende Churrasqueira Marques moet je meer moeite doen. Maar Marques, gelegen in de verlaten Rua Vasco da Gama, wint het overduidelijk van Adega de Marina. Onbekend maakt onbemind, deze tegelspreuk geldt overal, dus ook in Lagos. Roeland Klein weet nog zo’n adres, restaurante Escondidinho. Escondidinho is een hidden place, naast het kerkhof aan Rua Nova da Aldeia. “Op Tripadvisor staat dit restaurant ver onderaan omdat niemand het kent. We gaan er deze week lunchen. Escondidinho overtreft met zijn gegrilde sardines alles en iedereen. Ga je mee?” Deze uitnodiging is niet tegen dovemansoren gericht.

EENDENMOSSELEN

Portemonnees, handtassen, het is in Lagos allemaal gemaakt van kurk. Geen steegje zonder een cork shop. Avenida gaat daar niet in mee. Avenida is een jong hotel, pas sinds maart 2018 open. In het verleden was het een hospice voor militairen, daarna stond het 10 jaar leeg. “Doodzonde voor een Triple A-locatie.” Vier Portugese neven, eigenaren van onder meer Costa d’Oiro en Marazul in Lagos, konden het niet langer aanzien en besloten dit pand volledig te renoveren. En met succes. Alles klopt aan Avenida. Licht, fris, strak. De rieten lampen in de lobby verdienen zelfs een designaward. En nee, we hebben geen aandelen in dit boetiekhotel. Zouden we die hebben, zouden we in onze handen wrijven. 

Vanavond mogen we aanschuiven bij Roeland Klein. Hij pakt ons direct in met een superieure witte wijn van Rui Roboredo Madeira, gemaakt van de inheemse druif fonte cal. Bloemig en romig tegelijkertijd met een frisse afdronk, geef ons nog zo’n glas en we willen nooit meer weg uit Portugal. Deze Beyra Superior is slechts één van de achthonderd wijnen bij Avenida. Wie van wijn houdt, mag Avenida niet overslaan. 

De mineralige moinho oesters van Roeland Klein zijn meesterlijk. Ze blijken afkomstig uit Tavira, tussen Faro en de Spaanse grens. “Weet je dat Gillardeau een deel van zijn oesters in Portugal kweekt? De waterkwaliteit is hier beduidend stabieler, en de watertemperatuur 365 dagen per jaar min of meer dezelfde.” En dan de biologische olijfolie extra virgin bij Avenida – afkomstig van Olival da Risca – die is van ongekende klasse. Dat deze olijfolie tot twee keer toe is uitgeroepen tot de beste van de wereld, dat verbaast ons niet.

Geef ons nog zo’n glas en we willen nooit meer weg uit Portugal

De volgende ochtend – na een heerlijke havermout met rozijnen, witte chocolade en basilicum als ontbijt in Avenida Restaurante  – gidst Roeland Klein ons door de overdekte vismarkt, aan de ingang van Centro Histórico de Lagos. De ene kraam met verse sardines is nog voller dan de andere. Met de minuut worden we groter fan van dit deel van Portugal. De zilveren geep glinstert in het ijs. “De zwarte geep is nog lekkerder,” weet de visboer. “Die is net iets vetter.”

We lunchen in één van de favoriete restaurants van Roeland en Bianca, Rei das Praias pal aan het strand van Ferragudo. Van de percebes, eendenmosselen, bij Rei das Praias blijven we eten, zo delicaat, en dan zijn ze vandaag niet eens van topkwaliteit. De oceaan is te ruig waardoor duikers de percebes amper kunnen steken. We moeten het doen met de mini’s – omdat we erop aandringen want Rei das Praias wilde ze eigenlijk niet serveren – die net boven het water tegen de rotsen groeien. Met die mini’s kan onze dag al niet meer stuk, voor de volwassen percebes komen we beslist terug. 

Bianca en Roeland zijn in 2006 getrouwd in de Hermitage in Rijsoord, tegelijkertijd met de opa van Roeland, de vader van zijn vader. “Het was een dubbele bruiloft: opa stond tot vier uur ‘s nachts te dansen op muziek van dj Tiësto en soortgenoten. Opa is net als ik van het eten. Opa en ik zijn ook op dezelfde dag geboren:
3 april.” We proosten met een krachtige wijn uit Alentejo, gemaakt van de lokale druif antão vaz geurend naar karamel, gebrande koffiebonen en vanille, postuum op opa Klein. 

PORTUGESE WATERHOND

Heel veel ruimte hebben we niet over in onze koffer maar 2 flessen wijn, die moeten nog net passen: Baron de B. van Herdade da Calada van Rei das Praias en Beyra van Avenida Restaurante. Roeland willigt onze wens in en rijdt speciaal voor deze wijnen naar supermercado Apolónia in Carvoeiro-Lagoa. Van Apolónia zijn slechts drie vestigingen in Portugal. Het is dan ook geen doorsnee supermarkt. “Bij Apolónia verkopen ze kaviaar.”

Je ontkomt er niet aan in Lagos, maar je wilt er ook niet aan ontkomen: een vaartocht langs de adembenemende goudkust vol grotten. We hebben geluk, Bianca werkt bij Days of Adventure, gespecialiseerd in excursies op het water. We hoeven daarom niet in de rij voor een boottrip.  

Bij Days of Adventure denkt menigeen gelijk aan Zuca. Zuca was een Portugese waterhond, dé spotter van dolfijnen. Met Zuca aan boord was een verrekijker overbodig. Zuca merkte dolfijnen eerder op dan wie dan ook. Als hij een dolfijn zag, dook hij de oceaan in. Aan Zuca is zelfs een tekenboek gewijd. “Iedereen die ons boekingskantoor binnenliep, vroeg naar Zuca, mijn Zuca Maluca,” vertelt Steve Shirley, de Britse eigenaar van Days of Adventure. Het overlijden van Zuca, afgelopen februari, heeft er niet alleen bij hem ingehakt. Bij Bianca springen eveneens de tranen in de ogen als ze terugdenkt aan Zuca. “Zuca was een allemansvriend, temeer je voor Portugese waterhonden niet allergisch kunt zijn.”

Lagos telt tussen de kliffen acht stranden, de ene nog fotogenieker dan de andere. Niet alle stranden zijn even gemakkelijk bereikbaar. Voor Praia do Camilo moet je een trap met meer dan tweehonderd treden af, en logischerwijs na het zwemmen en/of zonnen ook weer op. Het andere hotel annex villapark annex appartementencomplex waarover Roeland Klein de scepter zwaait, Costa d’Oiro Ambiance Village, ligt op steenworp afstand van dit schitterende strand. Praia Porto de Mós is het laatste toegankelijke strand. Het uitzicht is onbeschrijfelijk mooi. Laat je fantasie de vrije loop en je ziet een olifant, een mammoet eigenlijk, een kameel en zelfs een Arc de Triomphe in de okergele rotsen. Moeder Natuur heeft een onvergetelijke indruk achtergelaten in Zuid-Portugal.

GEGRILDE SARDINES

Hoogste tijd voor de gegrilde sardines van Cidália en Roberto, de eigenaren van Restaurante Escondidinho. Het echtpaar valt op door zijn piepkleine postuur, mini-mensjes worden ze in Lagos liefkozend genoemd. Cidália en Roberto zijn daarentegen groot in gastvrijheid. Voor 12,50 euro per persoon eet je bij hen onbeperkt sardines. Kakelvers, direct uit de zee, ter plekke op houtskool gegrild met wat zeezout. Bij Escondidinho vieren we het leven, het echte leven dat Roeland Klein predikt. Met een begraafplaats als buurman schrijven we het met hoofdletters: CARPE DIEM. De grafstenen zijn overigens uit het zicht onttrokken. Ze drukken je er niet met de neus op de feiten.

We besluiten de lunch bij Cidália en Roberto met de tarte de alfarroba, een traditionele taart bereid van de meest voorkomende ingrediënten uit de binnenlanden van de Algarve: vijgen, amandel en carobe. Carobe is een vrucht van de Johannesbroodboom. De peulen – ‘ze lijken op gekrulde snijbonen’ – worden gedroogd, geroosterd en vermalen tot carobepoeder. Carobe heeft iets weg van cacao, maar net wat zachter en behoorlijk zoeter. Deze taart is spek naar ons bek.

Roeland Klein duikt na de lunch de keuken in om ons zijn versie van sardines te laten proeven: sardines escabeche, ingelegd in een zoetzuur van paprika, ui en wortel. Je hebt baas boven baas. Roeland is de opperbaas. Imponeren doet hij ook met zijn langoustine, krokante kikkerbil en een olie van kropsla en vanille. Het koken is hij na de Hermitage niet verleerd. Allesbehalve. Kunnen we het vliegticket nog omboeken? Deze vraag houdt ons bezig bij het volgende gerecht: red snapper met gnocchi, tomaat en kafferlimoen. We willen niet naar huis. Morgen niet, nooit niet. Zelfs het smerige shotje medronho, een aguardente ofwel distillaat van de vruchten van de aardbeiboom dat smaakt naar spiritus, doet aan het gelukzalige gevoel niets af. Viva Portugal!