SMAAKmag. laat bekende lekkerbekken graag aan het woord en dat doen we doorgaans in hun favoriete restaurant. Met Fatima Moreira de Melo (42) doen we het anders, omdat we de coronamaatregelen niet aan onze laars willen lappen. We doen met haar een rondje take-away. Met deze culinaire slalom ontsnapt ze aan de pijnlijke opgave te moeten kiezen tussen haar vijf lievelingen: Joelia, FG Restaurant, Yam Thai, Parqiet en Bas Bakt.
Ze neemt er altijd een latte met een halve shot, plus een cinnamon roll. “Ik houd van slappe koffie. In Buenos Aires noemen ze zulke koffie lágrima, warme melk met een traan koffie. De cinnamon roll van Parqiet heb ik tijdens de lockdown ontdekt. Dit kaneelbroodje is lekker plat, krokant aan de bovenkant en smeuïg vanbinnen. Je krijgt hem ook nog eens warm geserveerd. En vers, kraakvers.” Ze wijst naar de ‘boterige’ croissantjes op de take-awaytafel voor de deur. “Rae bestelt steevast een croissant en een verse jus. Hij drinkt geen koffie.” Rae is de lieve afkorting van Raemon, de man die 12 jaar geleden het hart van Fatima Moreira de Melo stal. Bij alles wat ze zegt, denkt ze aan hem. We krijgen op bijna elke vraag 2 antwoorden. Raemon is er fysiek niet bij, hij traint Tallon Griekspoor in Amstelveen, maar we weten na vandaag net zoveel over de culinaire voorkeuren van Fatima als over die van Raemon. Hun liefde laat zich enigszins vergelijken met een crunchy cinnamon roll, innig verstrengeld zonder dat de rek eruit is of ooit uitgaat. “We zijn megaklef,” zeiden ze ooit in een gezamenlijk interview met het AD.
Haar guitige blik, haar ongeremde spontaniteit, haar goede dosis lef, haar vastberadenheid, we begrijpen waarom Raemon (nog altijd) dol op haar is. Een pokerface herken je zeker niet in Fatima. “Een goede pokeraar is niet per definitie stoïcijns. Je moet je vooral bewust zijn van je gedrag. Wat straal je uit? Als je gespannen bent omdat je dreigt te verliezen, laat dat vooral niet merken.”
Fatima schiet Radojka Bozic aan. Hoe ze dat bij Parqiet doen, zulke goede cinnamon rolls? Haar interesse is oprecht. Uit verwondering. Het geheim is zo snel ontrafeld dat je eigenlijk niet van een geheim kunt spreken. De kaneelbroodjes zijn afkomstig van Sprinkles Bakery. We geven ze geen ongelijk. Als ze daar zo goed zijn, waarom zou je deze dan ook proberen te evenaren? Ze weten bij Parqiet wat ze in huis halen. Ze hebben er overduidelijk een neus voor kwaliteit.
Radojka Bozic begon vijf jaar geleden met Meta Heijnen schuin achter de Noorse kerk in een voormalig koetshuis een parkcafé. “Ik vind dit rijksmonument een van de mooiste gebouwen van Rotterdam. Het heeft iets Victoriaans, heel knus. Deze stijl zie je bijna nergens in Nederland. We wandelen vaak in Het Park. Met Poekie, onze zwerfhond uit Spanje. En dan lopen we langs Parqiet voor een cinnamon roll en een croissantje.” Het eerste lustrum van Parqiet wordt ondertussen gevierd met kartonnen vogeltjes in de gebakjes. Tref je een vogel met een gouden staart krijg je er een jaar lang gratis koffie en die koffie, we zien een koffiemachine van La Marzocco vanuit onze ooghoek, is er niet verkeerd. Wij grijpen met een vogel met een kleurloze staart helaas mis.
Fatima, half Portugees half Nederlands, zet haar tanden het liefst in banketbakkersroom. Tompoucen, ze houdt ervan. “Tompoucen met iets van een framboosje erop. Met een zuurtje erbij vind ik ze het lekkerst. Super zijn ook de bananenroomsoezen van Winkelman, een banketbakker in Hillegersberg. Die moet je echt een keer proberen. Room met fruit, da’s pure nostalgie. Ik ben ermee opgegroeid. Mij fop je niet. Ik proef het als de room niet vers is. Als room een dag oud is, wordt ‘ie korrelig. Ik zag deze week prachtige foto’s voorbijkomen op Instagram van Le Petitjean, een nieuwe patisserie in het ZOHO-kwartier. Die eclairs, die wil ik hebben. Zo snel mogelijk.” Voor de juiste pastéis de nata, de Portugese bladerdeegtaartjes gevuld met custard, heeft ze nog geen adres gevonden in Rotterdam. “Pastéis de nata horen vers en warm te zijn, met kaneel én poedersuiker. Je krijgt ze in Nederland koud en meestal zonder kaneel en poedersuiker, dat is jammer. In Portugal ontbijten ze soms met pastéis de nata, maar meestal met galão, een grote bonk koffie met veel melk, en torrada, geroosterd brood dat ze dopen in de koffie. Ik besmeer torrada met gezouten boter.”
SAUCIJZENBROODJES
Bij Bas Bakt aan de Hartmansstraat, zijstraat van de Witte de Withstraat, is ze kind aan huis. Ze haalt er een paar keer per week een saucijzenbroodje voor haar vader, en soms een kaascroissant of een speltkoek met hazelnoot en chocolade voor zichzelf. “Oh nice, Bas heeft vandaag andere speltkoeken. Met cranberry, witte chocolade en pistache. Hij bedenkt steeds wat anders. Bas bakt lekker door.”
Ze stelt dezelfde vraag als bij Parqiet. “Ik vraag altijd naar de ingrediënten, naar de bereiding. Niet omdat ik het thuis ga bakken, ik wil het gewoon weten. Ik sta heel weinig in de keuken. Ik kan wel koken, maar Rae lust niet veel. Hij houdt van biefstuk met salade, en van Thais. Yam Thai aan de Straatweg zit 200 meter van ons huis vandaan. Waarom zou ik dan Thais koken? Op zondag gaan we altijd een grote friet met joppiesaus halen bij Het Paviljoen, de snackbar bij Station Noord, of we laten die bezorgen door Empire Frostings. Doordeweeks eet ik koolhydraatarm. Ik gril soms een zwaardvis, of ik maak een eenpansgerecht met bakkeljauw, olijven en peterselie voor mezelf. Maar uitgebreid koken, dat doe ik niet. Op tv kunnen we er echter geen genoeg van krijgen. We zijn allebei gek op kookprogramma’s. MasterChef Australië is de onbetwiste nummer 1 in de kijklijst van ons allebei, direct gevolgd door MasterChef UK.”
‘We kiezen altijd voor een lunch.
We gaan niet de hele dag zitten wachten totdat we eindelijk mogen. Hoef je bovendien ‘s morgens niet te ontbijten en je hoeft ‘s avonds niets meer te eten’
Terug naar de saucijzenbroodjes van Bas Bays, zoals zijn achternaam in het paspoort luidt. “Ik haal ze uiteraard ook voor mijn moeder, maar zij is niet zo verslaafd aan de saucijzenbroodjes van Bas Bakt als mijn vader. Mijn vader is megafan. Hij geilt zowat op die saucijzenbroodjes. Hij eet ze ook niet uit de hand, hij eet ze met mes en vork. Mijn vader heeft een donornier. Getransplanteerde nierpatiënten hebben een verhoogd risico op huidkanker. Mijn vader heeft al de nodige huidtransplantaties gehad. Hij zit bijna vaker bij de dermatoloog in het Erasmus MC dan thuis. Als hij in het ziekenhuis is, breng ik hem een saucijzenbroodje van Bas Bakt. Ik sla weleens een dag over, Rae gaat het liefst elke ochtend naar Bas Bakt. Hij is verslingerd aan de speltbolletjes, croissants en gevulde koeken van Bas Bakt. Het is meer dan eens gebeurd dat ik bij Bas Bakt te horen krijg dat Rae er net weg is. Elke ochtend als hij thuis is, Rae is veel op reis, brengt hij mij een koolhydraatarme cracker met boter en pittige kaas en oploskoffie van Nescafé met opgeklopte lactosevrije volle melk op bed. Hij ontbijt zelf met 2 speltbolletjes, gebakken ei en sambal manis.”
Een jonge kerel wacht bij Bas Bakt met hond Luna op zijn bestelling. Fatima hurkt en aait Luna over haar zachte vacht. “Hé kleintje, hallo.” Ze verklapt aan het baasje van Luna dat Poekie in het Thais ‘kutje’ betekent. De leeftijd van Poekie is ongewis. “Ik gok dat ze 4,5 jaar is. We hebben haar 1,5 jaar geleden online gevonden bij ACE, Animal Care Espana, dat tijdelijk honden in nood opvangt. Ze is door een vrijwilliger van ACE naar Rotterdam The Hague Airport gebracht waar wij haar hebben opgehaald. Naar schatting was Poekie destijds 3 jaar oud.” Tegen de jongen: “Die van ons wil echt geen andere hond in huis. Als een vriendin met hond op visite komt, gaat Poekie boos op bed liggen.” Tegen ons: “Koekie, de labradoodle van Bas, loopt hier altijd los rond. Koekie is een knuffel. Veel klanten moeten de neiging onderdrukken hem te voeren. Ik zie hem nu niet. Ik denk dat Wil de hond aan het uitlaten is.” Wil? “Ken je haar niet? Wil is een statige dame. Altijd opgemaakt, haar haar altijd getoupeerd. Je zou bijna denken dat ze van adel is. Totdat je haar hoort praten. Ze praat plat Rotterdams. Wil is geweldig.” Bas: “Wil is heel trouw, ja, zo trouw als een hond. Of het nu ijzelt, hard waait of de zon schijnt volop, ze staat altijd paraat voor een wandeling met de hond.”
CRONUTS
We gaan door naar Man Met Bril Koffie in de Hofbogen. Fatima Moreira de Melo liet ons ontvallen dat deze koffiezaak aan de Vijverhofstraat op haar bucketlist stond. Onbewust heeft ze die koffie al heel vaak gedronken, vanmorgen nog bij Parqiet. We treffen het. De cronuts komen er net uit de frituur. De cronut is in recordtempo het handelsmerk van Man Met Bril geworden. Het publiek staat in de rij voor het gefrituurde croissantje met een topping van in dit geval geglazuurde lemon curd. “We hebben cronuts met en zonder vulling,” verduidelijkt Paul Sharo, de oprichter van Man Met Bril Koffie. De vulling wordt door Fatima niet gemist. “Wow, lekker fris,” oordeelt ze. Cronuts zijn een uitvinding van Dominique Ansel Bakery uit New York. Paul: “Ik liep al een tijdje rond met het idee deze in Nederland te introduceren. Pas in de lockdown zagen we kans dit te verwezenlijken. Cronuts zijn best wel bewerkelijk. Je hebt een aparte cronutfrituur nodig, je hebt een rijskast nodig. Je moet ze bovendien snel opeten. Na 1 uur zijn de cronuts al niet meer knapperig.” De moeite is overduidelijk niet vergeefs geweest. De cronuts zijn een regelrechte hit.
In dezelfde Hofbogen, iets meer richting het Hofplein aan de Katshoek, zijn FG Restaurant (2 Michelinsterren) en FG Food Labs (1 Michelinster) gehuisvest. In FG Restaurant viert Fatima Moreira de Melo, ze is enig kind, kerst met haar ouders. “Ik vind FG Restaurant net wat relaxter dan FG Food Labs. Die draaifauteuils in FG Restaurant zijn van die heerlijke wegzakstoelen. We geven elkaar geen cadeaus met kerst, we gaan luxe uit eten. Geen boodschappenstress, geen stress in de keuken, ideaal. Je wordt bij FG op je wenken bediend. We kiezen altijd voor een lunch. We gaan niet de hele dag zitten wachten totdat we eindelijk mogen. Hoef je bovendien ‘s morgens niet te ontbijten en je hoeft ‘s avonds niets meer te eten. Met kerst is Rae bijna altijd in het buitenland voor een toernooi, hij is er daarom zelden bij. Met mijn nichtje Rivka, ze is manager van Pathé De Kuip, schuif ik weleens aan bij FG Food Labs. Met haar heb ik een heel goede klik. Ze houdt van eten, ze houdt van wijnen. Ik drink zelf geen alcohol, hooguit een nipje van een glas dessertwijn. Rivka weet precies waar je als foodie moet zijn, overal ter wereld. Als ik in Las Vegas of in Barcelona moet pokeren, tipt zij mij de leukste restaurants. De batatas picantes, gefrituurde aardappelschijfjes met een homemade bruine pikante saus, bij Agua in Barcelona: wáánzinnig. Ik zou er bijna voor op en neer vliegen. Ik wil terug, ik wil zo graag terug. Ik snak naar het moment dat de casino’s weer open mogen. Online pokeren is niet zoveel aan.” Pokeren is een grotere opgave dan wij als leken denken. “Tijdens een toernooi speel je zes dagen achter elkaar non-stop van 12 uur ‘s middags tot 1 uur ‘s nachts. Om de twee uur wordt er een korte plaspauze ingelast, dat is alles. Of ik zoveel zitvlees heb? Ik heb zeker zitvlees. Ik kan heel goed heel lang Netflixen.”
Fatima is de bijna-buurvrouw van Robin Bravenboer, de eigenaar van Ikibana in Barcelona. “Ik ken hem niet. Is Three in Hillegersberg van Robin Bravenboer? Bij Three hebben ze heel goede steak tartare, misschien wel de lekkerste steak tartare van de stad. Weet jij waar ik ook graag heen ga? Naar La Pizza, speciaal voor de panna cotta met sinaasappel en karamel.”
KARAMELIJS
Fatima eet niet alles. “Ik ben allergisch voor varkensvlees en champignons zijn slecht voor mijn huid, ik heb vrij snel last van rosacea. Met lam heb ik moeite. Ik heb ooit een schaap geholpen bij de bevalling. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen lam te eten. En ik houd niet zo van dille. Dille heeft een te specifieke smaak.” Ze veert op uit de wegzakstoel als ze hoort dat FG pastéis de nata in de take-away heeft. “Maak jij die? Toch wel met kaneel?” François Geurds, de patron cuisinier van FG Restaurant, knikt. Fatima: “Ik mis het zuurtje in pastéis de nata. Ik weet dat je het basisrecept dan verkracht, maar het geeft het taartje wel een extra boost.” François: “Ik doe sinaasappelzeste in het beslag.” Fatima valt hem nog net niet in de armen: “Jiepie!”
Ze smelt weg bij FG’s Black Beauty – knolselderij op kokosnoothout in de Josper gegaard met een vinaigrette van 43 verschillende kruiden en specerijen – en bij zijn truffelmacaroni. “En dat dessert met drop, banaan en venkel, zo gaaf. De eerste keer dat we bij FG lunchten, had mijn vader nog haar op zijn hoofd, want dat was voor zijn bestralingen. Ik zie hem nog glunderen, zo indruk was hij van FG. Dat is wel wat eten met je doet, eten roept herinneringen op.”
Fatima informeert bij François naar zijn ultieme eetervaring. “De oesters bij Per Se, het driesterrenrestaurant van Thomas Keller in New York. Oesters met parelgort en kaviaar. Van die parelgort was een soort custard gemaakt. Voor dat ene gerecht ben ik bereid naar New York te vliegen.” Hij wil op zijn beurt van haar weten of ze nog weleens hockeyt. “Nooit. Ik tennis. In tennis kan ik groeien. In hockey kan ik nooit meer beter worden. Als ik nu nog zou hockeyen zou ik op het veld een slechtere versie van mezelf zijn, een B-versie. Daar voel ik niets voor.” Op de valreep laat hij een bolletje karamelijs proeven. “Zo zacht, het is net paté.” François: “Ik droom van een eigen ijssalon. Met het allerbeste ijs en uitsluitend handgeslagen slagroom.” Fatima heeft hij als trouwe klant alvast binnen.
Bij Yam Thai aan de Straatweg gaat ze niet weg zonder yam thang kwa: een komkommersalade met pinda´s en cashewnoten. “Hoe zeg je heel lekker in het Thais? Aroy maag? De yam thang kwa is aroy maag. Zeg ik dat goed? Rae is helemaal weg van kratiam prik thai, gewokte beefreepjes met champignons, knoflook en een zwarte pepersaus, ik van de loog sawan thod: gefrituurde Thaise gehaktballetjes met een deegje er omheen. Yam Thai springt er voor mij bovenuit om zijn groenten: Thaise aubergine, Thaise basilicum, kousenband, paksoi en waterspinazie. Morning glory heet waterspinazie geheel terecht. Wat voor mij ook meespeelt, ze zijn er zo ontzettend gastvrij. Je voelt je er heel welkom. Arjen van der Vegt, de eigenaar, en zijn vrouw Chan Roemhitjkran, zij komt uit Chonburi onder Bangkok, het zijn schatten.”
De culinaire stadstour is ondertussen zodanig uitgelopen dat we Mario Ridder mislopen bij Joelia (1 Michelinster) op de Coolsingel en daarmee de tasting set met tataki van tonijn, gegrilde zalm, kalfssukade met Afrikaanse dressing en cheesecake. Eigen schuld, dikke bult. Hadden we de tijd maar beter in de gaten moeten houden. “Joelia is intiem en stads tegelijkertijd. Hoe Mario Ridder elke keer opnieuw een draai weet te geven aan zijn gerechten, geweldig.” En zo komt er abrupt een einde aan een interessante dag met een interessante vrouw. “Joelia bewaren we voor een volgende keer, deal?”
Ze is jaloers op de keuken bij Fred. “Zo’n mooie heb ik niet in mijn appartement, was het maar waar! Aan de andere kant, ik zit liever bij Fred dan dat ik zelf kook. Je moet zo’n keuken ook elke dag schoonmaken.”
Eten verbindt, vindt ze. “Dat is misschien nog wel het leukste aan eten, die verbinding. Aan tafel ontstaan de beste gesprekken. Ik kook ook altijd voor mijn band. Koken doe ik nu thuis en ik warm het vervolgens ter plekke op in de magnetron. In Kockengen repeteerden we vaak bij mij huis, tegenwoordig huur ik een repetitieruimte. Daar hebben we alleen een magnetron tot onze beschikking. Het klinkt raar maar door zelf te koken ontstaat er gelijk een vriendschap. Net na de audities, als het team is samengesteld voor een volgende tour, moet je nog aan elkaar wennen. Ik los dat op met eten, eten à la mijn moeder.”
Fatima Moreira de Melo
4 juli 1978 in Rotterdam
Loopbaan: Als tophockeyster speelde ze 257 officiële interlands en nam ze tot drie keer toe deel aan de Olympische Spelen. In 2008 won ze met het Nederlands dameshockeyteam goud op de Olympische Spelen in Peking. Van 2001 tot 2008 kwam zij uit voor HC Rotterdam, daarvoor was ze verbonden aan HGC, Victoria en Tempo ‘34. Ze zette haar carrière voort als professioneel pokeraar. Daarnaast was ze lange tijd het gezicht van de Rabobank en is dat nog altijd voor Zinzi, speelde ze een fysiotherapeut in de soap Onderweg naar Morgen en schuift ze met enige regelmaat als sportdeskundige aan bij RTL Boulevard. Ze woont samen met Raemon Sluiter, oud-tennisinternational en tegenwoordig trainer van Tallon Griekspoor.
Typisch Fatima: ‘Ik leef gewoon’.
Beeld: Rick Arnold
