Rotterdammers met smaak mogen in SMAAKmag. opscheppen, met of zonder dat korreltje zout. Brillenkoning en stylicoon Ben Akkerman (77) en zijn elegante vrouw Ingrid (65) bereiden – of beter gezegd zij bereidt en hij kijkt toe – in hun appartement aan de Lloydstraat een uiterst smakelijke maaltijd volgens de principes van de orthomoleculaire geneeskunde, de champagne uitgezonderd.
In Eyeclusive – Eyewear aan de Nieuwe Binnenweg is het een zoete inval. Met of zonder afspraak, iedereen is even welkom. Ben en Ingrid Akkerman omringen zich overdag graag met veel mensen. Privé is echter privé. Na werktijd gaat de telefoon uit. “Logés hebben we eigenlijk nooit, zelfs onze kinderen slapen hier nooit. Niet dat we dat niet willen, dat is zo ontstaan. Thuis is van ons samen.” Die weinige tijd die ze thuis zijn, prefereren ze intimiteit boven gezelschap. Ben: “Thuis ben ik even geen openbaar kunstbezit. Thuis hoef ik niet overtuigd leuk te doen. We hebben soms visite. Maar de deur wordt bij ons thuis zeker niet platgelopen. Onze beste espressomachine, een Bezzera, staat in de winkel, niet thuis, dat zegt genoeg.”
Ofwel, het is eerder uitzondering dan regel dat SMAAKmag. op deze maandagavond mag aanschuiven in het appartement van de excentrieke brillenmaker aan de Lloydstraat. De tafel is op voorhand gedekt met wit linnen, goudkleurig bestek en opvallende kunstborden van Frits Jansen. Deze bevriende art maître heeft met diverse surrealistische kunstwerken zijn stempel mogen drukken in het interieur van Ben en Ingrid. Een doosje dat oogt als gezichtscrème op de eettafel trekt onze aandacht. Het blijkt de afstandsbediening te zijn van de muziekinstallatie. Boeddha en Jean-Paul Gaultier voeren de boventoon in huize Akkerman. Het aantal (lege) parfumflesjes van Jean-Paul Gaultier op het toilet is ontelbaar.
De gekoelde champagne van Moët & Chandon wordt gelijk opengetrokken om de lancering van het nieuwe food magazine alvast te vieren. In de avondzon nestelen we ons op de behaaglijke tweezitter op het balkon met riant uitzicht over de Nieuwe Maas en nippen van het attente gebaar van Ben en Ingrid. We hebben ons zelden zó welkom gevoeld.
VETTE ETER
Ben is vandaag zichtbaar in zijn element, hij heft nogmaals het glas. “Ik ben in overtreding, ik mag geen alcohol want gif voor mijn lijf. Ik mankeer van alles. Van COPD, een chronische longziekte, tot een gezwel in mijn kaak tot te hoge cholesterol. Ik slikte op een gegeven moment zoveel pillen – bloedverdunners, ontstekingsremmers, maagbeschermers, noem maar op – dat ik van de medicatie nog zieker werd.” De orthomoleculaire geneeskunde is zijn redding. Gabrielle Groen in ‘t Woud heet de dame die hem een driekwart jaar geleden in balans wist te brengen. “Het is een wonder dat je mij tegenover je ziet. Gabrielle schreef mij een persoonlijk dieet voor. Niet per se om af te vallen want van ongezond overgewicht was geen sprake, ik was op m’n zwaarst 85 kilo, maar om me weer oké te voelen. Ik had altijd last van maagzuur, dat is volledig weg. Ik kon op een gegeven moment de trap niet meer op en af, ik heb mijn energie weer terug.”
Ben vervolgt: “Ik was gek op frites. Ik ben een oorlogskind, een vette eter. Frites is een zonde in het dieet. Patat kan ik laten staan, sterker, ik vind het niet eens meer lekker. Maar met alcohol smokkel ik wel eens. Op maandag vieren wij weekend, op maandag doe ik een paar glaasjes mee. Op de overige dagen drink ik niet of ik drink Heineken 0.0. Of Seedlip, een alcoholvrij distillaat gebotteld met vergelijkbare botanicals als gin. Seedlip is voor mij een uitvinding. Over een fruitsalade doen we voor de extra touch vaak een paar druppels Seedlip.”
TE VEEL SAMBAL
Het idee was dat Ben vanavond zou koken maar hij heeft uit voorzorg het stokje overgedragen aan zijn echtgenote. “Ik ben van nature geen kok. Ik heb daar het geduld niet voor, ik mis dat talent. Ik kook hooguit uit schuldgevoel. Als ik kook, gaat het geheid mis. Ik overdrijf met alles. Laatst heb ik een poging gedaan een gerecht te bereiden. Had ik er zoveel sambal in gedaan dat Ingrid bijna bleef hangen in een hoestbui.”
Ingrid houdt zich in de keuken strikt aan het orthomoleculaire dieet van Ben. “Ingrid is zo’n schat, mijn rijkdom. Ingrid is gedisciplineerd, Ingrid is de stabiele factor in mijn leven. Ingrid is altijd Ingrid. Ben is niet altijd Ben. Ben is ook wel eens neerslachtig. Een paar weken geleden had ik weer zo’n kribbig moment. ‘Kom, we gaan naar François’, riep ik naar Ingrid.” François is François Geurds, de tweesterrenchef die jarenlang zijn onderbuurman was in de Lloydstraat totdat Herman den Blijker het pand aanraakte en alles veranderde in Goud. “Bij François voel ik me rijk, en vrolijk, zodra ik bij de Hofbogen de loopbrug over ben en FG Food Labs en FG Restaurant in het vizier heb, is alle ellende voorbij. Voor mij is hij met stip de beste chef van Rotterdam, en bovenal een schat van een man. We delen dezelfde passie voor auto’s. Ik heb hem destijds overtuigd, ik spreek over 9, 10 jaar terug, van de charme van Porsche. In het verleden was ik ook geregeld te vinden bij De Harmonie, het rozemarijnbrood van Sieberen Meerema, gruwelijk lekker.”
‘Ingrid is altijd Ingrid. Ben is niet altijd Ben’
Tarwe staat bij Ben Akkerman echter op de ‘verboden’ lijst. “Ik eet voortaan boekweitcrackers in plaats van brood. Boekweit is het heilige pseudograan. Ik ben een pannenkoekenfreak. Als het beslag niet van boekweitmeel is gemaakt moet ik hem afslaan van Gabrielle. Wat anderen niet lukt, lukt haar wel. Ik laat me door haar inpakken. Deze vrouw heeft een grote invloed op mijn leven. Wist je dat kurkuma en peper elkaar versterken? Deze wetenschap noemen ze orthomoleculair. Voeding als vergeten medicijn. Als ik zondig, merk ik het meteen.”
Ingrid staat ondertussen te roeren in de perensoep, tot stand gebracht met vier handperen (Conference), lactosevrije room (Bio-Schlagrahm), kippenbouillon, waterkers en wat zwarte peper en citroendruppels. “Ik had ook voor een standaard tomatensoep kunnen gaan maar ik houd ervan om te verrassen. Ik heb ‘m eerder gemaakt, zonder te melden dat het perensoep was. Niemand die het raadde. Niet omdat ‘ie niet naar peren smaakt maar omdat je geen perensoep verwacht. Iets wat je niet verwacht, haal je er niet snel uit.” Aan de perensoep worden croutons van speltbrood met blue stilton, The Royal Blue, toegevoegd. De Britse blauwader is mee geroosterd onder de grill.
Ben: “Ik at in het verleden ontzettend veel kaas. Kaas gemaakt van koemelk blijkt ontstekingen te bevorderen. Ik kick af met geitenkaas en fenegriek. De Japanse bowl met onder meer wakame, avocado en komkommer bij Bertmans aan het Schouwburgplein is er eentje die voldoet aan mijn dieet. Lekker ontbijten doen we tegenwoordig bij Lilith, vlakbij Eyeclusive – Eyewear. Het is niet mijn type restaurant. Ik ben van de gedekte tafels, ik houd van chique. Lilith oogt heel rommelig. Ik moest er een drempel over. Ik ben blij dat ik die stap heb genomen. Je wordt daar zo leuk geholpen, ze maken je ontbijt zoals jij dat wilt. Niets is daar te veel gevraagd.”
EERSTE ZOEN
Voor Ben Akkerman is de cirkel min of meer rond sinds de opening van Eyeclusive – Eyewear drie jaar geleden. “Op donderdag was de optiek- en fotozaak van mijn ouders aan de Bergse Dorpsstraat in Hillegersberg dicht. Volgens vast ritueel gingen we die dag eerst voor mijn moeder een hoedje kopen op de Zaagmolenkade waarna we meestal gingen eten bij het Wester Paviljoen. Het Wester Paviljoen gold destijds als smetteloos, alles volgens de etiquette. Mijn moeder
bestelde daar steevast kip Toulouse. Ondertussen dronk ik een 7UP en bladerde stiekem door mannenbladen die volstonden met blote tieten. Mijn eerste zoen was met de dochter van één van de eigenaren in een soort steegje achter het Wester Paviljoen. Aan deze plek koester ik
zoveel herinneringen. Dat het Wester Paviljoen nu mijn overbuurman is, dat beschouw ik bijna als een laatste hoofdstuk van een spannend jongensboek. Ik heb een tamelijk ingewikkeld leven achter de rug. Ik ben twee keer met een rugzak weggelopen, ik bezit geen enkele foto van vroeger.”
In dat jongensboek van Ben Akkerman verdient de ontmoeting met Ingrid, 30 jaar geleden, een apart hoofdstuk. Ben was uitgenodigd door een Amerikaanse contactlenzenfabriek voor een rondreis van Boston naar Miami, evenals de toenmalige man van Ingrid, een opticien uit Hengelo. Hij zag er last minute van af waarna Ingrid werd gepolst zijn plaats in te nemen. Beiden aarzelden – los van elkaar – het vliegtuig in te stappen. Ben wist dat als hij zou gaan zijn huwelijk niet meer was te redden. De relatie van Ingrid was eveneens over haar hoogtepunt heen. “Ik zag haar op Schiphol, in een mosterdgele regenjas, ik was op slag verliefd. Tijdens die reis was ik jarig. Ingrid had een cadeautje voor me. Ze kleedde zich uit en voor mij stond een vrouw in jarretels. Ik was niet meer te houden. Ingrid en ik zijn sindsdien onafscheidelijk. Ingrid is mijn soulmate.”
SCHILDERIJTJE
Ondertussen heeft het hoofdgerecht de eettafel bereikt. Het hoofdgerecht is een verzoeknummer van Ben: biologische landhoen gemarineerd in soja, gember en kokosolie met zwarte rijstnoedels en roergebakken bosui, broccoli, taugé en bloemkool, gekruid met dragon, tijm en ras el hanout. “Ik kook op gevoel. Ik kook niet volgens een bepaald recept. Ik schrijf ook niets op. Ik weet werkelijk niet hoe ik het de vorige keer heb bereid. Of het daarom helemaal zoiets is zoals Ben het verwacht, dat durf ik niet te zeggen.” Haar zorgen zijn ongegrond. Manlief is lyrisch over het hoofdgerecht. “Ingrid maakt van elk gerecht een schilderijtje,” prijst Ben zijn echtgenote. Ingrid laat werkelijk geen detail ongemoeid. De vele moeite, die liefde proef je terug. “Het is een typisch maandagavondgerecht. Ik had ook iets heel exclusiefs kunnen bereiden maar dat klopt niet met het tijdstip. We eten op maandag geen kreeft of Kobe beef.” Het dessert behelst een perzik gepocheerd in rozenwater, met schapenyoghurt, pistachenootjes en een saus van ingekookte perzikschillen en een cake van mandarijn en gemalen amandel. Op deze manier mag het altijd maandag zijn, op deze manier mag het altijd orthomoleculair zijn, denken wij bij SMAAKmag..
Beeld: Miriam van der Hoek
