“In 2020 stond alles op een heel laag pitje. Ik ben eigenlijk best wel diep gezonken. Telefoontjes heb ik niet beantwoord, ik heb me een tijdje volledig afgesloten van de buitenwereld. Ik kon het even niet meer opbrengen.
Op 17 juli 2014 verongelukten mijn ouders bij de MH17-ramp. Ik moest gelijk door met het restaurant dat zij hadden opgebouwd. Ik hoopte destijds de verwerking te kunnen verspreiden. Zolang ik rationeel bezig was, kon ik het handelen. Door de gedwongen sluiting als gevolg van de uitbraak van COVID-19, kwam ik tot stilstand. Ineens was er ruimte voor verdriet. Alles kwam omhoog. Ik had dat niet in de hand. Het gebeurde automatisch. Ik moest orde op zaken stellen, voor mezelf.
Vissen was mijn telepathie. Ik was hele dag aan het vissen. Vissen hield mij op de been. Ik hoop maar dat mensen begrijpen waarom ik even niets van me liet horen. Het ontbrak mij aan energie. Ik had geen zin om te praten.
Het gaat inmiddels beter met me. Telefoontjes neem ik weer op, ik maak weer afspraken en ik ben zelfs af en toe weer op de zaak. Zin is nog een groot woord maar ik kan mezelf er inmiddels weer toe zetten in actie te komen. Langzaam ontstaan er weer leuke plannen in mijn hoofd. Het goede nieuws is dat ik weer vader word. In april verwachten mijn vrouw en ik ons tweede kindje. Ik ben mijn vrouw heel dankbaar voor haar steun, en ik ben mijn team heel dankbaar dat zij Asian Glories draaiende hebben gehouden – al is het met de take-away geen vetpot.”
Kevin Fan
Beeld: Sylvia Kuiper
